Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/161

Brunnentief miał służyć tylko za pośrednika.
 Hrabia wzruszył ramionami.
 — Ha cóż robić? — mrukną! po chwili — Pójdź do Brunnentiefa....
 — To już jakby się stało JW. panie, ale mam jeszcze jedno
 — Cóż znowu nowego?
 — Będąc we Lwowie JW. panie, byłem i u tego sławnego dziś adwokata Rabulewicza.
 — O cóż ci to chodziło?
 — Przypomni sobie JW. pan że zaraz przed trzema laty po śmierci nieboszczyka starościca i przybyciu jego testamentu, radziłem na uczciwość JW. panu wszcząć proces przeciw tak oczywistej krzywdzie....
 Hrabia ściągnął brwi.
 — Nie zgodziłem się na to — przemówił na pół z niesmakiem — raz że testament był zupełnie na swojem miejscu i proces żadnej nie rokował nadziei, a powtóre że nie mogąc pogodzić się z bratem za życia, nie uważałem za rzecz godną wymagać od niego czegoś po śmierci.
 Żachlewicz ukłonił się niziutko, i uśmiechnął słodko i obleśnie.
 — Gdyby JW. pan pozwolił zrobić sobie pewno przedstawienie.... — cedził zwolna.
 — Cóż chcesz powiedzieć?
 — Adwokat Rabulewicz podał mi nieomylny sposób obalenia testamentu nieboszczyka starościca.
 Hrabia żachnął się niechętnie.
 — Nie myślę już podnosić tej sprawy.