Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/162

 Żachlewicz znowu nisko się ukłonił.
 — Właśnie też trzebaby aby ją podniósł kto inny, na uczciwość.
 — Kto inny?
 — JW. Pan srogą ucierpiałeś krzywdę.
 Hrabia z dumą wydął wargę.
 — Majątek ojcowski, a szczególniej Żwirów, gniazdo imienia Żwirskich, dawna siedziba wojewodów i kasztelanów, przeszły jure caduco w ręce jakiegoś obcego przybłędy, hołysza....
 Żachlewicz znał wybornie słabe strony hrabiego, a kiedy wymawiał zwolna: gniazdo imienia Żwirskich, widział dobrze, że hrabia drgnął i prędko schmurzył czoło.
 — Według wszelkiego prawa bożego i ludzkiego JW. pan jesteś właściwym dziedzicem Żwirowa z przyległościami.... — ciągnął dalej Żachlewicz.
 — Oczywiście, mam większe do tego prawa niż dzisiejszy jego właściciel.... Ależ niepotrzebnie niegdyś powaśniłem się z bratem....
 JW. pan przecież nie po bracie ale po ojcu ma odebrać spuściznę.
 — Jakto po ojcu?....
 — Ja myślę, że nieboszczyk starościc nie rozrządzał własnym majątkiem, to jest chcę mówić własną uzbieranym pracą, ale tylko spuścizną ojcowską, i w takim razie nie miał prawa przeznaczać go komuś po za obrębem familji, jak żaden monarcha nie ma prawa wyzuwać z korony swej rodziny.