Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/164

 — Prawie żaden, JWny panie.
 — Jakto? niepotrzebowałbym nawet występować pod własnem imieniem?
 — Bynajmniej, JWny pan przystąpi tylko do gotowego. Ja przy pomocy pana Rabulewicza unieważnię testament nieboszczyka starościca.
 — Ale w jaki sposób?
 — Pan Żachlewicz zamiast odpowiedzi uśmiechną się przebiegle, łypnął oczyma i brwi podciągnął w górę.
 — Za co jaśnie wielmożny pan poczytywał zawsze swego nieboszczyka brata?....
 — Za warjata, za półgłówka! — mruknął hrabia w pierwszym zapędzie.
 — Basta! — wycedził Żachlewicz i głowę zwiesił na piersi.
 — Co mówisz?
 — Dość już na tem jaśnie wielmożny panie.
 — Na czem? — zapytał hrabia, zdziwione robiąc oczy.
 — Nieboszczyk starościc był po prostu mente captus, a jako taki, nie mógł żadnych prawomocnych wystawiać dokumentów.
 Hrabia uderzył się w czoło, i zerwał się na równe nogi.
 — I Rabulewicz powiada — zawołał nagle — że tym jednym zarzutem można obalić wszystko?
 — Wszystko ad nihil jaśnie wielmożny panie.
 — I ty się tego podejmujesz?
 — Właściwie podejmuje się Rabulewicz, ja mam