Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/17

 — At, żeby nie znać licha! jeszcze po kieliszeczku! panowie gromada!
 — Ta! — przyzwalał wójt z poważnym uśmiechem za siebie i całą gromadę.
 Nowy kielich szybko wokoło stołu obiegł kolej.
 — Wasze zdrowie kumie Dmytrze — powtarzał jeden gospodarz po drugim, wychylając duszkiem blaszaną miarkę.
 Kum Dmytro znowu zamyślał się głęboko, a czasami ukradkiem wyzierał przez okno.
 — Czy oczekujecie kogo, kumie? — zapytał Mykita Tandara.
 — Nie, patrzę tylko czy wysoko słońce na niebie, dziś jeszcze muszę jechać dalej — odparł obojętnie.
 — Jedziecie i nic nam już nie powiecie? — ozwał się wójt z niejakim ubolewaniem.
 — A cóż wam mam mówić, kiedy mi wierzyć nie chcecie?
 — Ach! — tłumaczył się urzędnik gromadzki, jakby na pół obrażony tym wyrzutem.
 Maziarz potarł ręką po czole, a oko dziwnym jakimś zalśniło mu blaskiem.
 — Cóż chcecie? — rzekł po chwili z przekonywającym naciskiem — wierzcie albo nie wierzcie, ale powiadam wam na sumienie, że od was tylko zależy, aby od dziś za rok nikt w całym kraju nie znał pańszczyzny.
 Cała gromada wydała jeden tylko wykrzyk radosnego zdziwienia, pomieszanego z pewnem niedowierzaniem.
 — Ba, ba! — zawołał wójt i w znak radości czapkę