Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/173

 — Ale przedewszystkiem nie będzie to nic strasznego? — ciągnęła dalej hrabina.
 — Nieśmiałbym przecie trwożyć panie.
 — A więc słuchamy! — poderwała prędko Eugenia.
 — Było to przed trzema czy czterema dniami, dziś mamy sobotę, a więc....
 — W środę czy we czwartek?
 — We środę. Wybrałem się na maty konną przejażdżkę i mimowolnie jakoś zapędziłem się ku żwirowskiemu dworowi.
 — W dzień oczywiście? — wtrącił hrabia.
 — W jasny dzień, około jedynastej przed południem...
 Tu zawahał się na chwilkę Juljusz, nie chcąc i nie śmiąc się jakoś przyznać, że umyślnie podjechał pod parkan ogrodowy....
 — I cóż tedy? — zapytał hrabia.
 Juljusz przezwyciężył się prędko, i ciągnął dalej nie bez lekkiego zająknienia.
 — Nie wiem z jakich przyczyn koń mój spłoszył się nagle i skacząc w bok, uniósł mię aż pod sam parkan ogrodowy. Powstrzymawszy go tutaj, nie mogłem poskromić mej ciekawości, i zajrzałem do środka opuszczonego ogrodu.
 — Który oczywiście musiał zdziczeć zupełnie — mruknął hrabia.
 — W samej rzeczy zarósł chwastem i wygląda raczej na jakiś dziki ostęp lasu, niż na ogród pałacowy. Postawszy kilka chwil miałem na myśli już wrócić na gościniec, kiedy wtem — ciągnął powoli, wpajając bystro wzrok w hrabiankę.