Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/174

 Hrabianka nie spuszczała oczu, i najmniejszego nie objawiała pomieszania.
 — Wtem? — zapytała z wybuchającą ciekawością
 Juljusz ściągnął brwi nieznacznie wzruszył głową.
 — Na zakręcie zdziczałego, opustoszałego szpaleru zarysował się jakiś cień wyraźny...
 Hrabia podrzucił się w swem siedzeniu, hrabina głowę wychyliła naprzód, a hrabianka aż zatrzęsła się cała.
 — Za chwilkę — ciągnął Juljusz, nie spuszczając oka z Eugenii — pojawiła się jakaś postać....
 — Strach? — krzyknęła hrabianka.
 — Strach, ale w najpowabniejszej pod słońcem postaci....
 — W postaci młodej, ładnej dziewczyny zapewne? — dorzuciła hrabina domyślnie.
 Juljusz skinął tylko głową zamiast odpowidzi, bo dziwny spokój, niewytłumaczona swoboda hrabianki, mieszały mu wszystkie szyki. A przecież im baczniej i pilniej przypatrywał się jej twarzy, tem silniejszego nabierał przekonania, że ona a nie kto inny była owem szczególnem zjawiskiem w pustym ogrodzie.
 — Więc po prostu była to jakaś nimfa.... — ozwała się hrabina.
 — Jakaś urocza Sylfida — dorzuciła hrabianka z uśmiechem.
 Hrabia zmarszczył czoło i nic nie mówił.
 Juljusz zabrał głos na nowo nie bez pewnego zakłopotania.
 — W samej rzeczy mogła rościć sobie prawo do