Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/183

 — Panią! — zawołał Juljusz.
 — Panią czy panną, nie mogłem poznać choć się bardzo blisko zakradłem....
 — Ale widziałeś przecie jak wyglądała?
 — Uważałem tyko, że miała włosy jak len.
 Juljusz podrzucił się gwałtownie w swem siedzeniu.
 — Cóż dalej, cóż dalej? — natarł porywczo na opowiadającego.
 — A cóż jasny panie, chciałem jeszcze przysunąć się bliżej, aby lepiej widzieć, ale te przeklęte brytany, które Kost’ wpuszcza co nocy na dziedziniec dworu, jak zaczęły wyć i ujadać, że aż mię strach wziął aby nie obudziły gdzie nieboszczyka albo żeby ich Kost’ nie wypuścił za bramę, bo wtedy ciężka byłaby sprawa! Więc drapnąłem nazad jak przyszedłem.
 — A zkądże wiesz że Kost’ okrada pałac? — zapytał Juljusz.
 Mikyta wzruszył ramionami.
 — A proszęż jasnego pana, pocóżby maziarz zajeżdżał furą pod dwór? — odpowiedział.
 — I więcej nic nie widziałeś nad to wszystko?
 — Nic jasny panie.
 Juljusz sięgnął ręką do kieszeni i dobywając kilka drobnych monet srebrnych rzucił je obdartusowi i zawołał rozkazująco:
 — Ani słówka o tem wszystkiem coś widział.... a jutro rano staw się do mnie do Oparek.
 — Dobrze jasny panie — odpowiedział obdartus z niskim ukłonem.
 Juljusz w dziwnem jakiemś, gorączkowem rozdrażninie-