Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/190

cokolwiek zakłopotany i niepewny siebie, ale nagle jakby przemocą nabierając odwagi przysunął się bliżej do maziarza i rzekł cicho i tajemniczo:
 — Nie gniewajcie się Dmytrze, ale nie mogłem odejść, nie zapytawszy się was w jednej jeszcze rzeczy.
 — Wiecie przecie panie Dominiku, że rad odpowiadam na każde zapytanie.
 Pan Dominik musnął wąs i mrużąc oczy na poły dowcipnie na poły domyślnie, zapytał po krótkiej chwili:
 — Kto wy jesteście Dmytrze?
 Na wyrazistej, na pozór wszelkim wrażeniom nie przystępnej twarzy maziarza, poznać było lekkie pomięszanie.
 — Nie rozumiem was, panie Dominiku?
 Pan Dominik podniósł palec do góry i pokiwał figlarnie maziarzowi.
 — Wyście nie prosty chłop Dmytrze?
 Dmytro z lekka ściągnął brew.
 — Niech mig piorun trzaśnie — ciągnął dalej — ale wyście szlachcic Dmitrze!
 Maziarz nie mógł lekkiego przytłumić uśmiechu.
 — Być może — szepnął.
 — Szlachcic! — krzyknął pan Szczeczuga z całego gardła i poskoczył w górę, jakby mu o połowę ubyło lat i ciężaru.
 — Pst.... — upomniał maziarz, i zmarszczył brwi.
 — Jakże honor pański? — podchwytywał prędko stary szlachcic, kładąc silny nacisk na ostatnie szczególnie słowo.