Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/20

zumiały znak żydowi.
 Organista skinął głową z uśmiechem i tuż zaraz pełny kieliszek wysunął z za kratek.
 Nieznajomy sięgnął ręką niedbale, wypróżnił do dna sporą miarkę, i krząknął z taką siłą, że aż kieliszki zadrżały na szynkwasie.
 — Repetatur? — zapytał Organista, który czasem lubił także popisywać się łaciną.
 Nieznajomy skinął głową na znak przyzwolenia, a po drugim kieliszku jeszcze silniej krząknął niż po pierwszym.
 — Jakoś to mówią omne trinum perfectum — zagadnął znowu Organista.
 — Pal cię djabli, dawaj! — odparł nieznajomy silnym, basowym głosem, i znowu duszkiem trzecią wychylił miarkę.
 Ale Organista nie tak prędko zwykł przerywać toku swoich przypowieści.
 — No, a teraz — ozwał się znowu z figlarnym uśmiechem — po moich własnym wirszów: Wypije czwarty — kto nie uparty.
 Nieznajomy uśmiechnął się od niechcenia.
 — Cóżto! ty i wiersze robisz? — zapytał.
 — O tak panie, dla lepszege szachrajstwa! Ale jegomość musi być z daleka, kiedy o tym nie wie! — podchwycił żyd z swym niezmiennym nigdy uśmiechem.
 — I djablo z daleka mój bratku! aż z Siedmiogrodu!
 — Owa! fiufiu! — wybąknął Organista pokiwując głową.