Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/201

 — Kaduczny z ciebie nudziarz panie Gągolewski — mruknął niechętnie.
 — Ależ powiadam panu, zdradzam tajemnicę urzędową....
 — Wielkie rzeczy!
 — Ryzykuję mój dekret...
 — Dajże pan pokój, czy jedno to już w swojem życiu ryzykowałeś! — odciął Katilina z nowem wzgardliwem poruszeniem ramion.
 Mandatarjusz aż do krwi ugryzł się w wargi, kułak zacisnął jak mógł najsilniej, a w duchu pomyślał:
 — Poczekaj oczajduszo; żebyś ty się raz dostał w moje ręce, powąchałbyś djablo pismo nosem.
 Katilina nie uważał bynajmniej na nieme ruchy mandatarjusza, ale jakby przeczuł jego tajemny monolog, rzucił z takim impetem niedopalone sygaro wprost przed siebie, że zapyrzony mandatarjusz z wielką tylko biedą nos swój uchronił od szwanku.
 Katilina parsknął rubasznym śmiechem.
 — Przepraszam pana — rzekł od niechcenia. — Ale czemuż pan nie siadasz i nie zaczynasz nareście?...
 Pan mandatarjusz w złym humorze usiadł na pobliski fotel, krząknął, kaszlnął i potężnie zatrąbił nosem.
 — Musisz pan wiedzieć — rzekł zniżając głos do najcichszego szeptu — że jak żaden mandatarjusz posiadam względy i zachowanie starosty cyrkularnego...
 Katilina zrobił gest, którego trudno było odgadnąć znaczenie.
 Mandatarjusz niezrażony ciągnął dalej.