Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/202

 — Otóż czasami, w pewnych szczególnych wypadkach, otrzymuję poufne zlecenia, ad personam.
 — Hm, hm — mruknął Katilina.
 Mandatarjusz uśmiechnął się przebiegłe i przymrużył jedno oko.
 — Aby jako tako utrzymać się na nogach, potrzeba być jak piskorz, panie dobrodzieju.
 — Bez morałów, ad rem — upomniał Katilina.
 — Otoż uważa pan dobrodziej, wczoraj był u mnie landsdragon Kraxelhuber, i przywiózł mi dwa mandaty. W jednym szczególniejsze daje mi cyrkuł zlecenie....
 — Każę panu może napisać rozprawę, jak się najzręczniej zdziera chłopów! — przerwał Katilina z rubasznym śmiechem.
 Mandatarjusz żachnął się urażony.
 — Czy pan to do mnie stosuje? — zapytał.
 Katilina wzruszył ramionami.
 — At — mruknął niedbale — exempla sunt odiosa!
 Mandatarjusz zadowolnił się tą odpowiedzią, choć jak w rogu nie pojmował jej znaczenia.
 — Wyobraź sobie pan dobrodziej — zaczął po chwili, przezwyciężając po chwili swój kwaśny humor — historje o zaklętym dworze doniosły się do wiedzy cyrkułu.
 — Ah — mruknął Katilina.
 Mandatarjusz dla większej powagi brwi podciągnął do góry i palec wygiął naprzód.
 — Landsdragon Kraxelhuber przywiózł mi nakaz, abym w przeciągu trzech dni przedłożył panu komisarzo-