Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/210

 Pan Girgilewicz tytułował Juljusza ciągle jasnym panem choć ten wszelkiemi siłami bronił się przeciw temu przydomkowi.
 — Byłby to przecie despekt dla mnie — mawiał stary ekonom — abym służył u dziedzica, który nie jest jaśnie wielmożnym!
 — Z czemże pan przybywasz? — zapytał mKatilina.
 — Z raportem tygodniowym.
 Katilina wziął do ręki podany papier i nie rzuciwszy nawet okiem, położył na boku.
 Girgilewicz nadął się i napuszył na taki dowód zaufania.
 — Niech pan siada panie Girgilewicz — mruknął Katilina niedbale, zapalając sobie nowe sygaro.
 Girgilewicz usiadł na sam róg fotelu.
 Katilina wypuścił spory kłąb dymu, i zapytał jakby od niechcenia.
 — Ile też mniej więcej niesie rocznie folwark buczalski?
 — Jak do roku, panie dobrodzieju.
 — Ale tak, mówię, mniej więcej, przeciętnie?....
 Pan Girgilewicz z arcyważną miną potarł się po
 czole.
 — Tak niby przy dzisiejszych cenach, trzy tysiące, taj tylko — odsapał po chwili.
 — To źle — szepnął Katiliua.
 — Źle? — wycedził Girgilewicz prawdziwie po ekonomsku wytrzeszczając oczy.
 — Musi być więcej! — mruknął Katilina stanowczo.
 — Jakto więcej?