Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/211

 — Mówię, że na przyszłość musi być więcej.
 — Dałby pan Bóg.
 Katilina cały prawie schował się w gęstej chmurze dymu.
 — To będzie więcej od pana zależało, niż od Boga.
 Pan Girgilewicz na znak zapytania okropnie rozdziawiał gębę.
 — Krótko mówiąc panie na Giergołach Girgilewiwiczu — ciągnął dalej Katilina z zwykłą swą impertynencką poufałością — jeśli teraz czynią Buczały w przecięciu trzy tysiące, to na przyszłość muszą nieść cztery tysiące.
 — Nie rozumiem pana dobrodzieja, taj tylko — Wybąknął Girgilewicz.
 — Aj rozumiesz, rozumiesz łaskawco, tylko umyślnie udajesz głupca.
 — Broń Boże, taj tylko.
 — Nie udajesz? — podchwycił Katilina złośliwie.
 Pan Girgilewicz zaprzeczył z jaknajdobitniejszą stanowczością.
 Katilina wzruszył ramionami.
 — Ha więc wytłumaczę się panu wyraźniej — rzekł kategorycznie — jak pan nie postarasz się o podniesienie dochodów buczalskich, to kto inny podejmie się tej próby.
 — Taj tylko — wybąknął Girgilewicz machinalnie.
 Katilina przystąpił bliżej ku niemu i rzekł mu z rubaszną poufałością:
 — At panie Girgilewiczu; my znamy się jak łyse konie....