Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/213

XII.

Wyprawa na stracha.

 Juljusz wrócił się do dworu w szczególnem usposobieniu. Całe znałezienie się hrabianki, chłodniejsze niż zazwyczaj przyjęcie hrabiego, a nareście i niedawna rozmowa z Ołańczukiem, silne sprawiły na nim wrażenie.
 Wszedł do swego pokoju chmurny i zamyślony i wstrząsł się cały, gdy go Damazy Czorgut głośnym i rubasznym powitał śmiechem.
 — Cóż to ma znaczyć? — ofuknął się rozdrażniony.
 Katilina nie zrażał się bynajmniej w swej wesołości
 — Widzę, że z nosem na kwintę wracasz z swej wizyty — odpowiedział z drwiącym naciskiem.
 Juljusz żachnął się niecierpliwie. Katilina głośniejszym jeszcze zahuczał śmiechem.
 — Jesteś w siarczystym humorze, jak się zdaje. Byłeś tylko mnie nie chciał użyć za konduktora, bo dalibóg nie mam u siebie żadnych metalicznych przymiotów.
 Juljusz nic nie mówiąc rzucił się na pobliski fotel i na chwilkę w głębokie zapadł zamyślenie.
 Czorgut ironicznie pokiwał głową.
 — Może chcesz być sam z swemi myślami? — zapytał po chwili nie zmieniając tonu.
 — Owszem, zostań — zawołał Juljusz żywo. — Może prędzej znajdziesz nić do tego kłębka, który na próżno pragnę odszukać.