Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/216

 — Takie jest i moje zdanie.
 — Pojadę jutro do Orkizowa....
 Katilina z niesmakiem wzruszył głową.
 — Ależ dotychczas nie masz pewności, że owa nimfa ogrodowa a hrabianka jest jedną i tą samą osobą.
 — Przysiągłbym na to bez wahania.
 Katilina krząknął z impetem i niezadowolony zmarszczył brwi.
 — Jabym sobie zupełnie inaczej postąpił w tej sprawie — rzekł po chwili.
 — Na przykład?
 — Ja po prostu zapolowałbym na samą nimfę ogrodową i jej a nie nikomu innemu odsłoniłbym grożące niebezpieczeństwo.
 — O nie, nie, to nie uchodzi! — wykrzyknął Juljusz.
 Katilina machnął niechętnie ręką i jakby znudzony wyciągnął się w fotelu.
 — Nie — uchodzi... — wycedził przez zęby.
 — Znaczyłoby to chwytać za pierwszy lepszy protekst, aby wbrew świętej woli nieboszczyka wdzierać się w jakąś obcą mi tajemnicę.
 Katilina wesołą zagwizdał arję.
 — Nie ma z tobą co mówić — mruknął. — Przed chwilą łamałeś sobie głowę, aby sobie to i owo wytłumaczyć, a tuż zaraz....
 — Nie pomyślałem i nie pomyślę nigdy o żadnych gwałtownych środkach.
 Katilina znowu machnął ręką i na chwilkę zapadł w nieme zamyślenie. Nagle wstał, wyciągnął się na obie strony i wysunął rękę do Juljusza.