Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/218

lej Katilina, kładąc mu swą silną, ciężką rękę na ramieniu — to sprawisz się z tem wszystkiem tak cicho i zręcznie, aby ani mucha nie wiedziała o niczem.
 — Ale.... jakto.... proszę pana.... te pistolety.... — jąkał się sam nie wiedząc co mówi.
 — Te pistolety przyniesiesz, mówię — rzekł stanowczo, rzucając się na zdziwionego i przestraszonego zarazem lokaja spojrzenie, które najmniejszego nie dozwalało oporu.
 — Dobrze panie — wybąknął Filip, nie wahając się już dłużej.
 — Obadwa są nabite?
 — Obadwa.
 — Pamiętaj więc około północy i idź do djabła.
 Lokaj wyszedł skonsternowany ale zaraz za drzwiami cichy wytoczył monolog.
 — Po co jemu pistoletów o północy — mruczał bijąc się w czoło — czy chce wyjść na jaki rabunek, czy chce sobie może w łeb wypalić? Dałby pan Bóg, bo het popsuje mi pana a dalibóg dobre panisko....
 Katilina położył się do łóżka a za kwadrans spał jak zabity.
 Kiedy już wszystko ucichło we dworze, Filip na palcach wsunął się do pokoju i wypełnił ściśle otrzymane zlecenie.
 Katilina obudzony z nienacka porwał się na równe nogi i zaczął się skwapliwie ubierać.
 — Dobrze — chłopcze — rzekł wesoło zacierając ręce — ale teraz pójdź i co tchu osiodłaj mi konia.
 Filipowi jakaś radośna myśl przemknęła przez głowę,