Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/224

pierwszego piętra. Rozwarte drzwi po prawej stronie nie były zamknięte.
 Katilina pocisnął ozdobną mosiężną klamkę, i uśmiechnął się z zadowolenia.
 Czerwony pokój starosty stał otworem.
 Katilina wstąpił śmiało na próg i stoczkiem powiódł do koła. Mimo słabego oświecenia, ujrzał się w wielkiej, amarantowym adamaszkiem obitej, licznemi obrazami obwieszonej sali.
 W jednym Kącie niedaleko okna wpadało najpierw w oczy wielkie, staroświeckie bióro. Katilina wprost do niego skierował swe kroki i nagle głośny wydał wykrzyk.
 Bióro to wyglądało jakgdyby zaledwie przed chwilą ktoś powstał od niego. W kałamarzu widać było niezaschnięty inkaust, wywrócona na pół piaseczniczka zdawała się świeżo używana, rozrzucony w nieładzie biały papier dopiero co rozrzynany. W dwuramiennych lichtarzach spoczywały widocznie niedawno jeszcze osadzone świece woskowe.
 — Oho, jesteśmy jak widać w głównej kwaterze stracha jegomości — burknął z drwiącą junakerją — Ale przedewszystkiem oświećmy się lepiej!
 I to mówiąc, zapalił kolejno wszystkie cztery świece woskowe.
 — Teraz rozpatrzmy się dokładniej — dodał obzierając się do koła z zwykłym swym wzgardliwym uśmiechem.
 Wielka, ponura, bogato ozdobiona sala w wyraźniejszych przedstawiła się zarysach.