Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/231

obawie tajemnej, ale Kost’ powtórzył dobitnie swój znak i mruknął z naciskiem:
 — Niech panna wyjdzie....
 Dziewczyna krótką chwilkgę zdawała się jeszcze walczyć z sobą ale nagle szybko jak strzała pomknęła ku schodom.
 Kost’ i Katilina zostali sami.
 Stary kozak stał niemy i nieruchomy na miejscu i zdawał się baczne mieć ucho na lekkie kroki zstępującej z schodów dziewczyny.
 Katilina tymczasem obrócił się spokojnie i gwiżdżąc przez zęby, wszedł napowrót do czerwonej sali i z najzimniejszą krwią zapalał sobie sygaro o pozostawioną na stole świecę.
 Kost’ Bulij jeszcze groźniejszy wszedł po chwili za nim.
 Katilina spojrzał nać od niechcenia.
 — Ho ho! mój zacny przewoźnik — mruknął wesoło. — Przedwczoraj potraktowaliście mię fajką tytoniu, może dziś za to przyjmiecie odemnie sygaro — dodał, wyciągając rękę z kilkoma sygarami.
 Kost’ jeszcze straszniej nasrożył czoło i postępując o krok naprzód, wybuchnął z gwałtownie powstrzymywanym impetem:
 — Co tu robisz, czego tu chcesz?.. ty!
 Katilina obojętnie puścił spory kłąb dymu przed siebie.
 — Pst, pst, bratku — odezwał się drwiąco przykładając palec do nosa. — Tylko spokojnie, z flegmą bez uniesienia.