Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/233

 — Dam ja ci ty sobacza, szpiegowską duszo! — huknął, a w ręku jego długi zabłysnął nóż.
 Katilina cofnął się o krok w tył i zaśmiał się ca całe gardło. Kost’ mimo woli przystanął na miejscu, lufa pistoletu zagroziła mu o trzy kroki.
 Katilina nie ustawał w swym rubasznym śmiechu.
 — Dobry masz nóż stary błaźnie, tylko trochę za krótki!
 Stary kozak stał jak wryty, ale z oczu strzelały mu błyskawice, jakby mimo tak bliskiego niebezpieczeństwa chciał rzucić się na przeciwnika.
 Katilina usiadł spokojnie na pobliski fotel.
 — Pogadajmy — rzekł z flegmą — tylko bez gniewu a porozumiemy się.
 Kost’ cały trząsł się od złości, ale nic nie odpowiedział.
 Katilina, spokojnie ciągnął dalej:
 — Nazwałeś mię złodziejem lub szpiegiem, to wielka obelga, lecz pal cię djabli, nie mam do ciebie żalu, bo z pozoru mogłem zakrawać na coś podobnego, choć właściwie wszedłem do dworu jako, przyjaciel i sprzymieniec.
 — Przyjaciel i sprzymierzeniec? — mruknął Kost’ przez zęby z szczególniejszem spojrzeniem.
 — Tak, szanowny kluczniku, przybyłem strachowi zaklętego dworu wielką wyświadczyć przysługę.
 Kost’ coś niezrozumiale mruknął przez zęby.
 — Przedewszystkiem musisz jednak wiedzieć — prawił Katilina dalej, że w nadziemskie innoświątowe