Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/236

 — Czemuż tak rano?
 — Bo mam jeszcze coś nowego meldować jaśnie wielmożnemu panu.
 — Coś nowego?
 — Tak jaśnie panie. — Dziś spałem znów pod krzyżem przy drodze do Buczał, a jak tylko posłyszałem, ze we wsi kur zapiał, zakradłem się w pobliże dworu a tam tej nocy jakieś dziwne działy się rzeczy.
 Juljusz zmarszczył czoło.
 — Zkądże ci przychodzi ta ciekawość, łotrze? — przemówił surowo.
 Oczy obdartusa łysnęły złowrogo.
 — Przysiągłem niedarować swej krzywdy Kośtiowi i nie daruję — wycedził zwolna z naciskiem jakiejś piekielnej zawziętości.
 Juljusz ściągnął brwi i chciał wybuchnąć gwałtownie ale powstrzymał się nagle.
 — Cóż mi masz powiedzieć? — zapytał.
 Eks-żołnierz przechylił głowę na bok i przybrał minę tajemniczą i podstępną.
 — Tej nocy znowu maziarz był we dworze i dopiero ze świtem wyjechał z swym wózkiem obładowanym.
 — A ta pani czy panna, coś ją widział nie dawno?
 — Tej nie widziałem dzisiaj, ale za to spotkałem się z samym nieboszczykiem.
 — Z samym nieboszczykiem?!
 — Z nim, z nim jasny panie. Kiedy zakradałem się pod dwór, widziałem jak na koniu pędził przez pole na przełaj ku dworowi, a potem zaraz zajaśniało światło w narożnych oknach lewego skrzydła.