Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/238

żołnierza. Malowała się w niej tak dzika, namiętna nienawiść, że zda się każdy rys drgnął nią z osobna.
 — Słuchajno — ozwał się Juljusz, jakby jakąś szczęśliwą uderzony myślą. — Wynagrodzę ci wszystko.
 — Jakto jasny panie?....
 — Nie miałeś nigdy własnego gruntu, siedziałeś zawsze w komornie, ja cię osadzę na gruncie i dam za pomogę; wyjdziesz na gospodarza.
 — Az Kośtiem co będzie?.... — zapytał Ołańczuk z niezmiennym wyrazem nienawiści.
 Juljusz rzucił się gwałtownie.
 — Chodzi tu o ciebie, nie o Kośtia!
 Mykita Ołańczuk z szczególnym wyrazem uporu wstrząsł głową.
 — Nie daruję mojej krzywdy Kośtiowi — rzekł niezachwiany — a kiedy teraz wiem że on współce z maziarzem okrada dwór, to nie spocznę aż oddam go do kryminału.
 — Ależ łotrze to nieprawda, a zresztą wiedz że Kośtiowi wolnoby nawet wszystko wywieźć z dworu, bo on jest jego właścicielem.
 — Ha, to już kryminał rozsądzi — odpowiedział eks żołnierz z tym zamkniętym na wszelkie przedstawienia uporem, który stanowi jedną z charakterystycznych cech naszego ruskiego ludu.
 — Kryminałowi nic do tego! — zawołał Juljusz, niecierpliwiąc się coraz więcej.
 — Jeśli jasny pan się w to nie wda, to ja sam skargę na Kośtia zaniosę do kryminału.
 Juljuszowi nagła myśl niepokojąca przemknęła przez