Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/244

 — Gdzież jest ten łotr? — zapytał pan mandatarjusz z surowym naciskiem.
 Maziarz wystąpił naprzód. Rysy twarzy jego kryły się nietylko pod gęstym dokoła zarostem brody i licznemi plamami mazi, ale i pod grubą chustką płócienną, którą dla odniesionego zadraśnięcia tak jakoś niezręcznie owinął całą głowę, że tylko dwoje siwych, ruchliwych, iskrzących oczu wyzierało z swych głębokich jam.
 Z samych tych oczu poznać łatwo naszego znajomego kuma Dmytra.
 Mandatarjusz spojrzał na niego bystro, ale aż o krok wtył cofnął się przed jego wzrokiem.
 — A to jakiś szubiennik — mruknął — rozbójnik na wielki kamień!
 Biedny pan mandatarjusz ułożył sobie już w myślach, z jakiej strony dobrać się antę omnia do podróżnej kabzy winowajcy, a to jedno spojrzenie zupełnie pomięszało mu szyki.
 — Hm, hm — krząknął i jeszcze się groźnie nasrożył.
 — Hm, hm — wtórował Chochelka, jakby przypominając, że już ukończył nadgłówek protokołu.
 — Jak się nazywasz? — zagadnął mandatarjusz oskarżonego.
 — Dmytro Czaczała.
 — Czaczała! także nazwisko! — szepnął z uśmiechem politowania Chochelka i z dumą poprawił bakenbardów.
 — Zkąd jesteś?... — indagował mandatarjusz dalej.
 — Z gór od Skolego — odpowiedział maziarz krótko i stanowczo.