Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/246

 — Ej łotrze cóż to sobie myślisz?! — zahaczał w gniewie i indygnacji.
 Maziarz obie ręce zapchał w zanadrze i odskakując w bok szybko jak strzała, łysnął nagie dwoma dubeltowemi krucicami.
 — Trupem powalę każdego, kto się do mnie zbliży! — zawołał silnym, gromowym głosem i z trzaskiem odwiódł kurki.
 Obadwaj rewizorowie zatoczyli się w sam róg kancelarji, pan sędzia pobladł jak ściana i tak się w jednym momencie zgiął i skurczył, że prawie przysiadł na piętach, a biedny pan Chochelka w jednym momencie znikł z powierzchni jak kamfora. W piekielnym przestrachu taką jakąś obronną zajął pozycję, że jedna strona jego najeżonych bakenbardów pomięszała się z ogonem legawej suki.
 — Cz... cz... człowie... ku! — zabełkotał mandatarjusz, obie ręce wyciągając przed siebie.
 Maziarz dziki wydał wykrzyk i jednym susem poskoczył ku drzwiom.
 — Ah! — zawołał mandatarjusz, prostując się stopniowo.
 — Oh! — wyjąknęli strażnicy, naprzód wychylając głowy.
 — Ufff — zastpał pan Chochelka, zamykając oczy.
 Maziarz wpadł na dziedziniec, i zręcznie i zwinnie jak linoskok o kilka kroków z dala wskoczył na swój wóz. Pochwycił batog i lejce i z głośnym krzykiem miał już ruszyć z miejsca, kiedy w tem z boku rzucił się policjant i konia powstrzymał za uzdę. Czcigodny