Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/253

niejszem rozpromieniła się zadowoleniem.
 — Mam go! — poszeptał w duchu.
 — Hm, hm, — krzyknął poważnie, pokiwując głową.
 Juljusz coraz niespokojniej wpatrywał się w jego twarz.
 — Jakże — zapytał.
 Mandatarjusz ciągle kiwał głową, jakby się z jakiemiś ciężkiemi ważył myślami.
 — Trudno, bardzo trudno.... — szepnął.
 — Trudno? — powtórzył Juljusz.
 — Hm, hm, hm, tararara — mruczał pan sędzia w pozornem zamyśleniu i nadymał się coraz więcej.
 — Cóż więc?.... — naglił niecierpliwie Juljusz.
 — Ta.... — mruknął pan mandatarjusz i rozkrzyżował ręce.
 — Uda się?
 — Pieniądze u tych łajdaków wszystko mogą. Ale to łotry na wielki kamień, fiufiufiu, potrzeba ogromnie poforsować!
 — Mniejsza o to.
 — Parę setek....
 — Bierz licho.
 Mandatarjusz aż oblizał się z radości.
 — Ja się sam narażam, ale to nic — mruknął zerkając z podełba.
 — Będę pamiętał o tem i potrafię panu nagrodzić.
 — O panie dobrodzieju! — kłaniał się mandatarjusz — żeby tylko dekret nie odebrali — poszepnął po chwili w tragicznej stawiając się pozycji.
 — Zapewniam panu w takim razie dzisiejsze utrzymanie po koniec życia.