Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/254

 Mandatarjusz odkrząknął głośno i z impetem potarł czoło.
 — Ha, w Bogu nadzieja! — przemówił. — Spróbuję z tałatajstwem. Strażników potrzeba odwieść od zaskarżenia, a u policjanta i aktuarjusza okupić milczenie.
 — Jak pan uważasz.
 — A co będzie potrzeba.. — dodał mandatarjusz z pewnem wielomownem poruszeniem ręki.
 — Zażądasz pan w mojem imieniu od Girgilewicza.
 Mandatarjusz nastrzygł uszy i wydął spodnią wargę.
 Juljusz prawił dalej:
 — Ołańczuk przybędzie tu dzisiaj z zaskarżeniem przeciw Kośtiowi Bulijowi. Podejrzywa go, że w spółce z tym właśnie maziarzem okrada dwór Żwirowski...
 Pan Gągolewski uważnie pokiwał głową i nieznacznie łypnął oczyma.
 — Jego zeznania mogłyby ściągnąć śledztwo.
 — Rozumiem.
 — Potrzeba by je także....
 — Złożyć ad acta.
 — Ale oprócz tego trzeba jeszcze przeszkodzić Ołańczukowi, aby nie udał się wprost do kryminału.
 — Wpakuję go do aresztu na parę tygodni.
 Juljusz zawahał się i zmarszczył brwi.
 — A czy to ujdzie? — zapytał.
 Mandatarjusz uśmiechnął się z zaufaniem.
 — Mam właśnie wyborny pretekst pod ręką. W Buczałach skradziono konia jednemu chłopowi. Rzucę podejrzenie na Mykita Ołańczuka.
 Juljusz wzruszył ramionami.