Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/260

 — Pół mili pędziłem za nim!
 Pan mandatarjusz zgłupiał zupełnie i niemiłosiernie rozdziawił gębę.
 — P.... p... pędziłeś....? — zająknął się.
 — Ale cóż? Nie mogłem nigdzie przydybać konia, a piechoty ani rusz dopędzić łotra!
 Pan mandatarjusz teraz dopiero opamiętał się z swego zdziwienia, a przypominając sobie jednocześnie ten wystrzał niespodziewany, co go w tak nefortunną potrącił sytuację, zmarszczył brwi, przygryzł wargi i gniewnie wzruszył ramionami.
 — At, milczałbyś pan do licha — ofuknął z oburzeniem. — Za kogcż mię to masz, abym wierzył twoim banalukom!
 Pan aktuarjusz zaperzył się urażony.
 — Wolno wierzyć albo nie wierzyć, jak się panu sędziemu podoba! — burknął zuchwale.
 Pan sędzia groźnie podniósł się na pięty, ale wtem na szczęście pana Chochelki rozwarły się drzwi i w żołnierskiej postawie wszedł Mykita Ołańczuk.
 Twarz pana sędziego surowy i złowrogi przybrała wyraz.
 Pociągany do protokołu Ołańczuk powtórzył szczegółowo wszystko to, co wczoraj i dzisiaj wyznał przed Juljuszem.
 Pan sędzia ukończywszy śledztwo, w zamyśleniu przechadzał się po pokoju.
 — Kombinując cały stan rzeczy — szeptał przez zęby — na nader ważne można wpaść odkrycia. Ktoby tylko mogła być ta jejmościanka z jasnemi włosa-