Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/261

mi?! Ach żebym też to wazystko doniósł! Pan komisant Schnoferl przebłagałby się w swej niechęci do mnie i na całym arkuszu wypaliłby mi reskrypt po chwalny. Dalibóg trzeba nad tem pomyśleć!
 A obracając się do swego nader pilnie przy stoliku ujętego aktuarjusza, podyktował mu zwykłą formułkę, zamykającą protokół, a potem sam wziął pióro do ręki i z wielkim zamachem i kunsztownemi wyzrętatami nakreślił swoje imię z niezbędnym przydatkiem tytułów: Mandalar und Polizeirichter.
 — Skończone! — mruknął i odetchnął po ciężkim trudzie.
 — A cóż proszę wielmożnego sędziego stanie się z Kośtiem? — zapytał Ołańczuk z właściwym sobie wyrazem zawziętej nienawiści.
 Mandatarjusz groźnie nasrożył wąsy.
 — Z Kośtiem nie wiem — mruknął z przyciskiem — ale ty pójdziesz do aresztu.
 — Ja? za co?
 — Ukradłeś konia urwiszu!
 Ołańczuk skoczył jak opętany i przeżegnał całą pięścią.
 Pan sędzia krzyknął na policjanta.
 — Okuj mi tego łołra i wsadź do tylnego aresztu!
 — Ależ dla Boga ja nie wiem nic o żadnym koniu...
 Mandatarjusz przerwał mu dalszą ekskuzę głośnym policzkiem.
 — Milcz łotrze!
 — Ależ łaskawy sędzio.
 — Ho ho, już ty się przyznasz ptaszku jak parę