Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/263

 — A tak, ten Katilina, zniknął gdzieś bez wieści i słychu.
 — Ech! — mruknął pan mandatarjusz niedowierzając.
 — Ale powiadam ci, tej nocy punkt o dwunastej kazał się obudzić lokajowi i uzbrojony w dubeltówkę, cztery pistolety, sztylety i pałasze....
 — Co, co, co? — przerwał mandatarjusz cofając się o parę kroków w tył.
 — Powiadam ci, Sięczkowskiej wszystko to opowiadał sam Filip, który mu konia przyprowadził. Dziedzic o niczem nie wiedział.
 Mandatarjusz z niedowierzaniem pokiwał głową.
 — Ale powiadam ci: rano kazał go szukać, ale nie było nigdzie ani śladu, dopiero dziś w południe powrócił....
 — Powrócił?
 — Sam koć bez swego jeźdźca.
 — Owa!
 — Dziedzic lata po pokojach jak opętany, bo nie wie co o tem myślić.
 Zapewne urwisz gdzieś kark skręcił, jak mu to przepowiedziałem — mruknął mandatarjusz z zadowoleniem zacierając ręce.
 Jak widać Katilina ciągle jeszcze okrutnego nabawiał go przestrachu i respestu.
 — A gdzież Sięczkowska? — zapytał nagle swoją połowicę.
 — Jest u mnie.
 — A to można się wszystkiego dowiedzieć od niej samej — mruknął wychodząc z kancelaiji.