Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/265

 — Niech mnie mama łaje jak chce — zawołała zaraz na wstępie — ale znowu nasłuchałam się bez liku nowin od Solczaniowej!
 Rozdrażniona cokolwiek swą zajmującą „lektiurą“ hrabina, skrzywiła się niechętnie.
 — Ma chere, zaczynasz jak widzę znajdować coraz większe upodobanie w rozmowach z Solczaniową.
 — Ależbo kochana mamo to jedyna, nieoceniona nieoszacowana kobieta. W obec niej traci wszelki pozór nadzwyczajności najświetniejszy wynalazek naszych czasów....
 — Le telegraph electrique! — dokończyła hrabina z przymuszonym uśmiechem.
 — O niezawodnie! Wyobraź sobie kochana mameczko, mamy teraz dopiero piątą po południu, a ona wie już z największą dokładnością, co się dziś stało w całej okolicy i już z swej kroniki dzisiejszej dwa osobliwsze opowiedziała mi zdarzenia.
 Hrabina zrobiła gest, jakby nie bardzo była ciekawa tego wszystkiego.
 Eugenia nie zważała na to i prędko ciągnęła dalej:
 — Nie uwierzyłaby mamcia, jak dziwne rzeczy dzieją się w naszem najbliższem sąsiedztwie.
 — Zapewne nowa bajeczka o zaklętym dworze.
 — Bynajmniej.
 Hrabina wzruszyła ramionami i przysunęła książkę bliżej ku oczom jakby żałowała czasu na próżną rozmowę.
 Eugenia poskoczyła zręcznie ku matce i w pospiechu ucałowała jej drobną, arystokratyczną rękę.
 — Musisz i ty posłuchać kochana mamo, bo obadwa