Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/266

wypadki, to jakby żywe epizody najciekawszego romansu.
 — Enfant!.... — szepnęła hrabina z pobłażliwym uśmiechem.
 — Imaginez-vous, wszystko to stało się u naszego sąsiada czy kuzyna....
 — Chez qui?
 — U pana Juljusza.
 Hrabina wydęła spodnią wargę.
 — Przed dwoma czy trzema dniami — prawiła dalej Eugenia — przybył do niego jakiś dawny znajomy, kolega szkolny, przyjaciel....
 — Mówił mi wczoraj o tem Żachlewicz — przerwała hrabina.
 — A wymienił ci i jego nazwisko?
 — Ah, c’esl un nomme bizar, singulier!
 — Damazy Czorgut czy Czorgat.
 Hrabina wstrzęsła się jakby samo to brzmienie działało nieprzyjemnie na jej nerwy.
 — Mais que veux-tu donc de ce bonhomme? — ozwała się wreście od niechcenia.
 — Wyobraź sobie kochana mameczko, jak tylko po jawił się w Oparkach, owładnął wszystko i wszystkich do tego stopnia, że on a nie Juljusz zdawał się oficjalistom panem w domu.
 Hrabina znowu niezadowolnioną, zrobiła minę.
 — W czemże mię to może interesować — przerwała
 — Ależ bo nie dasz mi dokończyć. Chwilkę tylko cierpliwości. Człowiek ten zabawiwszy zaledwie dwa czy trzy dni w Oparkach, kazał sobie tej nocy osiodłać konia i nie mówiąc nic nikomu, wyjechał uzbrojony od