Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/272

 Juljusz drgnął z lekka.
 — Już wie o tem. — pomyślał.
 — Czy już doszły do wiadomości pani? — zapytał z udanem zdziwieniem.
 — Nasza klucznica przez swoje rozliczne korrelacje oficynowe, otrzymuje bardzo prędko podobne nowiny.
 — Słyszałem także o tem wszystkiem od Żachlewicza, ale wątpiłem aby to była prawda — wtrącił hrabia.
 — Żyjemy w ważnym okresie czasu — przemówił Juljusz ze znaczeniem.
 — Comment?... — poderwała hrabina nie pojmując znaczenia odpowiedzi.
 Juljusz z boku bystro i uważnie śledził każdy ruch Eugenii.
 — Dwóch strażników finansowych omal nie dostało w ręce człowieka, który przebrany za maziarza miał podobno więcej na celu rozwój i postęp myśli ludu niż bieg kół u wozu.
 — Ah! — zawołał hrabia i gwałtownie ruszył się wraz z fotelem.
 — Que dites-vous! — wykrzyknęła jednocześnie hrabina.
 Eugenia nic nie powiedziała, ale jej oko łysnęło, a Juljuszowi zdało się, że i pierś podniosła się cokolwiek.
 — Ale umknął szczęśliwie? — zapytał spiesznie hrabia.
 — Ocalał jakby cudem, ale na nieszczęście....
 — Na nieszczęście — podchwycił hrabia skwapliwie.
 Juljusz uważał, że Eugenia jakby z przestrachu z lekka rozwarła usta i zdawała się oddech zatrzymywać w sobie.