Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/274

jednym zamachem wszystkie dotychczasowe wywody i podejrzenia Juljusza.
 Żywy jej udział mógł być tylko interesem dla sprawy samej, jej trwogę i obawę zdawało się w obce tylko wzniecać niebezpieczeństwo.
 Zachwiany w swoich badaniach Juljusz, miał już zrzucić przybraną maskę dyplomatyczną i wypowiedzieć wręcz swe przestrogi, ale powstrzymał się nagle, zrażony chłodem i obojętnością hrabiego.
 — Ile mnie dotychczas wiadomo — zabrał głos, wracając do przyjętej roli — znajduje się pomiędzy zagrrżonemi uczestnikami schadzek w zaklętym dworze jakaś młoda, zda się z wyższego stanu dziewczyna!
 — Owa sylfida ogrodowa, niezawodnie! — wykrzyknęła Eugenia.
 — I mnie się tak zdaje — powtórzył Juljusz z silnym naciskiem....
 — A na czemże się opiera pańskie przypuszczanie?
 — Jeden z moich poddanych zeznał do protokołu, że dniem naprzód widział owego maziarza jadącego ku zaklętemu dworowi, gdzie pod bramą oczekiwał go Kost’ Bulij z jakąś młodą panną....
 — Której opis zgadza się z pańskiemi spostrzeżeniami — kończyła domyślna hrabianka.
 — Jota w jotę, pani — przyznawał młodzieniec z szczególniejszem spojrzeniem.
 Eugenia podrzuciła główkę, jakby sobie coś przypomniała.
 — W takim razie pozostaje mitylko przeprosić pana odezwała się z uśmiechem.