Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/276

go przybiegł z przerwaną uzdą i ranny ciężko w bok.
 — Więc to prawda! — krzyknęły jednocześnie matka i córka.
 — Szczególna.... — mruknął hrabia.
 Juljusz potarł czoło i prawił dalej:
 — Nie wiem wcale co sądzić o tem zdarzeniu. Mój przyjaciel, jestto człowiek zapamiętałej odwagi, posuniętej aż do szalonej zuchwałości, ale nie mogę dociec, gdzieby mógł popaść w takie niebezpieczeństwo.
 — Może spadł po prostu, a koń przebił się o kół od płotu.
 — To zdawałoby się wcale prawdopodobnem, gdyby nie przerwana uzda!
 — Na jakiż pan tedy wpadasz domysł?
 — Lękam się czy nic zagnawszy się przypadkowo pod zaklęty dwór nie popadł tam jakiemu przypadkowi.
 — Ależ dla Boga — poderwała Eugenia — z zaklętego dworu robi się naprawdę coś zaklętego.
 Hrabia wzruszył ramionami, a hrabina coś niezrozumiale szepnęła po francuzku
 W tej chwili wszedł galonowy lokaj do salonu i na srebrnej tacy przyniósł list opieczętowany.
 — Do jasnej pani — rzekł z ukłonem.
 — Z poczty?
 — Przez umyślnego ze Szwydki.
 — Od Adamowej — wykrzyknęła hrabina i skwapliwie pochwyciła za list.
 — Vous permetez, monsieur — zwróciła się do Juljusza i otworzyła list z pospiechem.
 Chwilkę przebiegła szybko oczyma po różowej kar-