Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/287

 — Hm! hm — krząknął nareście Żachlewicz.
 — Hum, hum — zawtórował mandatarjusz.
 Żachlewicz uśmiechnął się obleśnie, a nie spuszczając przeszywającego spojrzenia z mandatarjusza, cedził zwolna:
 — Mam nader ważny i delikatny interes do pana sędziego dobrodzieja.
 — O, pan dobrodziej potrzebuje tylko rozkazać! — upewniał z ukłonem mandatarjusz.
 — Będzie to mały sekrecik.
 Mandatarjusz z nabożeństwem pochylił głowę na piersi.
 — Przedewszystkiem tedy tajemnica pod słowem honoru — ciągnął z naciskiem Żachlewicz.
 Mandatarjusz zamiast odpowiedzieć, z uroczystą powagą wyciągnął rękę.
 Żachlewicz poprawił się w siedzeniu.
 — Na uczciwość.... — zaczął swojem ulubionem przysłowiem i zawahał się jakby nie wiedział od czego uderzyć.
 — Pan sędzia wiesz zapewne — zabrał głos po chwili — że przed trzema miesiącami podziękowałem za służbę hrabiemu....
 — Słyszałem o tem — odpowiedział mandatarjusz niepospolicie rozciekawiony samym początkiem.
 — I jakże pan sobie to tłumaczyłeś, jeśli wolno zapytać?
 — Przyznam się, że jak wszyscy inni niewiedziałem bynajmniej co myśleć o tem. Pan dobrodziej, źrenica w oku hrabiego...
 Żachlewicz uśmiechnął się po swojemu.