Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/290

 — Tracąc zaś sam Żwirów, nie uczuł się obowiązanym do niczego — uzupełniał mandatarjusz własnym domysłem.
 Żachlewicz skinął głową, potakując.
 — Mógłżem jednak poprzestać na tem? — zapytał po chwili.
 Mandatarjusz krząknął i wzruszył ramionami.
 — Udałem się do zręcznych adwokatów — prawił dalej były rządca jeneralny.
 — A ci zrobili panu nadzieję....
 — Bynajmniej, przepowiedzieli mi otwarcie przegraną w obec prawa.
 — A pan dobrodziej na to....
 — Nie straciłem nadziei. Zapis mój upadał w obec prawa dlatego, że upadła i san a sukcesja hrabiego; w razie jednak jego legalnego powrotu do sukcesji, powracam i ja do moich praw na Buczały.
 Mandatarjusz rozdziawił gębę, wybałuszył oczy, najeżył wąsy i nastrzygł uszy, ale nie rozumiał nic jak w rogu.
 Żachlewicz chwikę milczał z spuszczonemi oczyma, jakby umyślnie chciał mandatarjusza w tem większe jeszcze wprowadzić oczekiwanie.
 — Otóż tedy.... — zaczął nareście.
 Mandatarjusz z krzesłem gwałtownie posunął się naprzód.
 — Aby przyjść do swej donacji, potrzeba koniecznie wprowadzić hrabiego w posiadanie całego Żwirowa.
 Mandatarjusz machnął ręką, jakby zawiedzony w nadziei.