Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/291

 — Panu sędziemu wydaje się to niepodobieństwem?
 — A panu dobrodziejowi, nie?
 — Bynajmniej.
 Mandatarjusz zarzucił głowę w tył z wyrazem najwyższego zdziwienia.
 Żachlewicz spokojnie cedził przez zęby.
 — Mam pewną nadzieję, że przy boskiej i ludzkiej pomocy uda mi się dokazać tego.
 — Obalić testament po trzech latach z okładem! — wykrzyknął mandatarjusz.
 — W tym razie nie ma zadawnienia.
 — Ależ testament ważny po wszelkiej formie.
 — Przeciwnie na uczciwość ja myślę, że zupełnie nieważny! — przerwał były rządca z silnym naciskiem.
 — A to jakim sposobem? — zapytał mandatarjusz i aż gębę rozdziawił, aby lepiej słyszeć odpowiedź.
 Żachlewicz uśmiechnął się po swojemu
 — Wiadomo panu, że prawo nie wszystkim pozwala rozrządzać swą wolą.
 — Jakto? — wykrzyknął mandatarjusz, nie rozumiejąc dobrze.
 Żachlewicz ciągnął dalej:
 — Są ludzie, którzy w obec prawa nie mają własnej woli np. wzięci pod kuratelę....
 — Warjaci! — wrzasnął mandatarjusz i niezmiernie wybałuszył oczy, bo nagle zaczęło mu już świtać w głowie.
 Żachlewicz pochylił głowę w milczeniu.
 Mandatarjusz pięścią uderzył się w czoło.
 — Fiufiufiu! — zasyczał.