Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/293

zmysłów, a temsamem i legalnym panem swej woli za granicą, to już dowiedzione.
 — Dokumentnie?
 — Najzupełniej.
 — Teraz tylko chodzi o to....
 Mandatarjusz poruszył się trochę w swem krześle i pilnie nastrzygł uszu.
 — O co naprzykład? — zapytał
 — Aby dowieść, że staroście i przed swym wyjazdem za granicą był... tak... niby...
 — Mente captus! — uzupełnił mandatarjusz.
 Żachlewicz skwapliwie kiwnął głową.
 Panu Gogolewskiemu cała sprawa wyświeciła się jak na dłoni. Nie mógł już usiedzieć w krześle, porwał się z miesca i jak opętany jął biegać po pokoju.
 — To mi koncept! — wykrzyknął nareście nie bez pewnego uczucia zazdrości.
 — Do tego potrzebuję jednak pomocy pańskiej, Girgilewicza i innych, co tak długi czas w bliższych z starościcem zostawali stosunkach.
 Mandatarjusz przystanął i mimowolnie dłoń wyciągnął naprzód.
 — Aha — mruknął podnosząc się na pięty i wydymając wargi.
 — Od świadectwa panów wiele zależy — kontynuował były rządca.
 Mandatarjusz nadymał się coraz bardziej.
 — Trudna to sprawa — rzekł nareście — dowodzić komuś po śmierci, że za życia nie miał piątej klepki.
 — Panowie będziecie potrzebowali przytoczyć tylko