Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/295

 — Hm, hm — zakrzyknął mandatarjusz.
 — A tego studencika, co mu tak właśnie do wielkiego pana jak kuchcie do patyny....
 — Juljusza?
 — Jego samego napędzimy napowrót do szkół.
 — Do szkół! — wykrzyknął mandatarjusz wzgardliwie.
 Żachlewicz uśmiechnął się z dumy i rozkoszy.
 — Jeśli się tylko obadwaj weźmiemy za ręce — prawił dalej z naciskiem — wszystko pójdzie jak zpłatka, na uczciwość. Pan hrabia wróci do swej słusznej po bracie sukcesji....
 — Pan dobrodziej weźmiesz Buczały — wpadał mu w mowę mandatarjusz, oblizując się nieznacznie.
 — Pan sędzia także źle na tem nie wyjdziesz.... kilka tysiączków gotówki i dożywotnie miejsce, to nie bagatela.
 Pan Gągolewski porwał się z krzesła i zaczął szybko przechadzać się po pokoju. Cały plan ukartowany stał mu wyraźnie przed oczyma i nieprzezwyciężony uśmiechał się z dala pokusy.
 — Niech mię djabli porwą, złoty interes! — pomyślał w duchu i uśmiechnął się po swojemu.
 — Panie dobrodzieju — rzekł głośno, zwracając się ku swemu gościowi. — Nie ma co mówić, ułożyłeś wszystko najwyborniej!
 — Zgadzasz się tedy pan sędzia? — podchwytywał skwapliwie były rządca jeneralny.
 — Fiufiu! pan dobrodziej nie dla proporcji masz głowę na karku!