Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/296

 Żachlewicz w milczeniu wyciągnął rękę naprzód.
 — A zatem zgoda?
 Mandatarjusz nadął się w zamyśleniu.
 — Hm, hm — krząknął z udanem wahaniem.
 Żachlewicz dobył z kieszeni gruby puilares i otwierając go z wolna, zaświecił w oczy mandatarjuszowi sporym pękiem długich, wielogłowych banknotów.
 Pana Gągolewskiego jakby jakiś rozkoszny owionął wietrzyk, tak go coś przyjemnie załechtało po całem ciele. Ręka sama wychylała się do ust.
 — Same setki! — poszepnął i z cicha cmoknął językiem.
 — Forując z dworu tego studencika, możnaby sobie pogadać potem z tym drugim hołodrygą.... — mruknął półgłośno.
 Żachlewicz milcząc przeliczał banknoty.
 — Trzy miesiące na pierwsze potrzeby wystarczą? — zapytał.
 Mandatarjusz westchnął niewiedzieć czy z łakomstwa, czy z szkrupułów sumienia.
 — Zawsze wołałem służyć panu z panów niż lada jakiemu szerepetce! — rzekł z dumą i powagą. — Między panem hrabią a tym żakiem nie ma właściwie wyboru. Lepiej pod wozem u pierwszego, niż na wozie u drugiego.
 Żachlewicz zwój banknotów rzucił zręcznie na stolik i rozwarł ramiona. Obadwaj zacni mężowie uściskali się serdecznie.
 — Stoi! ugoda! — wykrzyknął Żachlewicz.
 — Stoi — stwierdzał dobitnie mandatarjusz.