Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/298

 — Bagatela!
 Zaczniemy dowodzić, że starościc był mente captus od samego dzieciństwa.
 — Nic łatwiejszego. Ciągle przesiadywał przecie w czerwonym pokoju obok swego obłąkanego i z nim razem wołał nieustannie: „Nie pozwalam! Protestuję!“
 Żachlewicz skinął głową w zamyśleniu.
 — A potem? — zapytał.
 — Jak urósł w młokosa, to już broił panie, że końca miary nie było. Co dzień prawie zajeździł konia, co dzień jakiejś nowej szalonej swawoli. Na byczej skórze by nie spisał, co dokazywał nieustannie.
 — Czy pan już byłeś wtedy w skarbie?
 — Właśnie co nastałem.
 — I odtąd nie zmienił się już do końca?
 Mandatarjusz zawahał się nagle.
 — O nie — mruknął — jakiś czas zdawał się zmieniony zupełnie.
 Żachlewicz pilnie nadstawił uszu.
 — Było to wtedy, kiedy mu a Kseńka zajechała w głowę.
 — Ah — szepnął Żachlewicz, jakby sobie coś przypominając.
 Mandatarjusz ciągnął dalej:
 — Wtedy złagodniał znacznie ale nie na długo. Potrzeba go było za to widzieć kiedy Kseńka drapnęła gdzieś bez wieści! Dziki zwierz nie mógł być straszniejszy! Biada chłopowi, co w złą godzinę wlazł mu w drogę!