Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/304

go gwałtownego tyrana dla chłopów, zrobił się pan łagodny i dobroduszny, z dumnego niesłychanie arystokraty, człowiek bardzo otwarty i przystępny. Dawnie jak djabeł święconej wody unikał wszelkich książek, potem z Paryża sprowadzał je pakami i po całych dniach nie odrywał się od czytania.
 Żachlewicz uśmiechnął się niezrażony.
 — Nic to nie szkodzi — rzekł z flegmą — to właśnie najpożądańszy dla nas zarzut, najważniejsze punctum juris. Przed kwestarzem i po kwestarzu starościć był mente captus..
 — I kwita — dokończył mandatarjusz.
 — Nie warcibyśmy funta kłaków obadwa, gdybyśmy nie dopięli swego!
 — W Bogu nadzieja! — pocieszał się nabożnie pan mandatarjusz.
 — Przedewszystkiem jednak ścisła we wszystkiem tajemnica.
 Mandatarjusz potarł nagle czoło jakby się czegoś zafrasował.
 — Jedną tylko wielką będziemy meli przeszkodę — mruknął potrząsając głową.
 — Jakążto? — zapytał Żachlewicz.
 — Ten łotr Katilina będzie nam bróździł.
 — Ah — podchwycił Żachlewicz — kiedy odjeżdżałem do Drezna, to gdzieś zginął był wówczas.
 Mandatarjusz westchnął żałośnie.
 — Oj toto! Złego djabeł me porwie! Znalazł się zaraz nazajutrz.