Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/305

 — A gdzież był wtedy?
 — Nikt tego nie wie.
 — Nawet Juljusz?
 — Ha, on chyba jeden.
 — Lecz jakże się zjawił napowrót?
 — Wpadł nagle do mnie jak bomba i kazał się forszpanem odesłać do Oparek.
 — I odtąd nieopuścił już dworu.
 — Ani na dzień jeden.
 — A czemże się trudni?
 — Wszystkiem!
 Tu pan mandatarjusz z zawzięty nienawiścią przygryzł wargi i strasznie nasrożył czoło.
 — Powiadam panu — zaczął po chwili. — To łotr na wielki kamień. Hohoho! Świat zejść do koła a nie znaleźć drugiego takiego oczajduszy!
 Żachlewicz się zamyślił.
 — Cóż on tu znaczy właściwie?
 — Wszystko panie, wszystko! — wybuchnął prawie z rozpaczą — wszystkich otumanił, oślepił, zawojował, miesza się do wszystkiego, przewodzi we wszystkiem!
 — Ręczę — dodał z nietajoną zgrozą — że zechce wściubić swój nos nawet do przyszłej rekrutacji.
 — O jeden powód więcej aby go wykurzyć conajrychlej wraz z godnym pryncypałem.
 — O tak, tak! — podchwycił skwapliwie mandatarjusz — potrzeba wyrugować obudwóch jeszcze przed rekrutacją, przed rekrutacją! Ani rusz inaczej!
 — Zawsze jednak myślisz pan ozwał się na nowo