Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/306

Żachlewicz — że to indywiduum może być dla nas niebezpiecznie?....
 — Niech matka Boska broni, co to za drab! — zawołał mandatarjusz, oboma rękami chwytając się za głowę.
 — Powiadam panu, mnie, no, mówię mnie najohydniejszy sposób wywiódł w pole — dodał jakby na jaknajsilniejsze utwierdzenie swego powiedzenia.
 — Hm, hm, — zakrząknął Żachlewicz z niedowierzaniem pokiwując głową.
 Stary mandatarjusz westchnął z głębi piersi.
 — Miałem zupełnie w ręku tego chłystka Juljusza i przy lada okazji mogłem mu taką puścić fimfę, żeby siarczyście powąchał pismo nosem. Ale cóż pan na to powiesz, ja, ja, stary osioł dałem się temu urwipołciowi złowić w sidła jak dudek jaki.
 — Źle.... — mruknął Żachlewicz.
 — Ot, mości dobrodzieju cymbał ze mnie, cymbał, że nic dodać! — prawił mandatarjusz jednym tchem, szaloną jakąś ku samemu sobie uniesiony furją.
 Żachlewicz z niemem współczuciem pokiwał głową.
 — Wyobraź sobie pan dobrodziej — ciągnął mandatarjusz dalej — ten nędznik chytrym podstępem, przebiegłością bez przykładu, wymógł na mnie kartkę niby list do dziedzica, która mi w tej sprawie na zawsze wiąże ręce i na kłódkę zamyka gębę.
 Żachlewicz zmarszczył czoło.
 Masz pan rację — rzekł — ten człowiek może nam być niebezpieczny.
 — On jak wyżeł wszystko zwietrzy naprzód, wszę-