Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/307

dzie wściubi swój nos, jak piskorz wykręci się z wszystkiego, a jeszcze przytem nadrwi i naszydzi sobie z człowieka, że aż w kiszkach się obraca! — kontynuował rozsierdzony do najwyższego mandatarjusz, jakby nie dość jeszcze dobitna była cała poprzednia rekomendacja.
 — A do tego — dodał po chwili, zniżając głos — jak umie porozumieć się po niemiecku z naszymi panami z cyrkułu, z kryminału! fiufiufiu! — zasyczał, przebierając szybko palcami jakby muchy łapał w powietrzu.
 Pan Żachlewicz aż z krzesła się porwał, tak go jakoś ta ostatnia ubodła wiadomość.
 — Własną broń wydrze nam z ręki — wykrzyknął.
 — Jak dwa a dwa jest cztery!
 — Trzeba go się naprzód pozbyć koniecznie.
 Mandatarjusz westchnął znowu ciężko.
 — To niepodobna! ja już sobie nie mało nad tem głowy nasuszyłem!
 — Poróżnić go jak z Juljuszem....
 Mandatarjusz bez nadziei machnął ręką.
 — Ani gadania!
 Żachlewicz uderzył się w czoło.
 — Podejdę z mańki hrabiankę! — wykrzyknął i chytrze łypnął oczyma.
 Mandatarjusz w zamyśleniu wydął naprzód obie wargi.
 — Ta — mruknął.
 Żachlewicz wytężył wzrok przed siebie, jakby w myślach rozwijał jakiś plan ukryty.