Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/309

 — Mam honor zarekomendować panu pana Czorguta, przyjaciela naszego dziedzica.
 Żachlewicz kłaniał się dalej.
 — Pan Żachlewicz, były rządca jeneralny i pełnomocnik pana hrabiego z Orkizowa, mój przyjaciel! — ciągnął dalej mandatarjusz.
 Katilina skinął z lekka głową, ale za pierwszem już spojrzeniem strasznie mu się nie podoba fizjonomja nieznajomego.
 — Bardzo mi przyjemnie poznać pana Tachlewicza — rzekł swym zwykłym lekceważącym, impertynenckim tonem.
 — Żachlewicz — poprawił prędko mandatarjusz.
 — Żachlewicz! przepraszam przesłyszało mi się — mruknął i rzucając się na drelichową sofkę, niedbale machnął ręką, jakby chciał powiedzieć: wszystko jedno.
 Żachlewicza ogromnie ubodł ton mowy niepoprawnego afronta, a umyślne jak się zdawało przekręcenie nazwiska, oburzyło go do żywego.
 Przyszedł zupełnie do siebie i chwytając za czapkę zaczął żegnać się mniej uniżenie.
 — Zasiedziałem się — mruczał z cicha — a czekają mnie w domu. Upadam do nóg.
 I uściskawszy się czule z p. Gągolewskim, wybiegł prędko z kancelarji.
 Katilina odprowadził go szyderskim wzrokiem i uśmiechem aż do drzwi, a potem wstał i zaczął przechadzać po pokoju.