Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/310

 W czteromiesięcznym przeciągu czasu powierzchowność jego żadnej na pozór nie uległa zmianie, wszakże bystrzejszy wzrok postrzegaczy mógłby w fizjonomji jego jakichś wcale nowych dopatrzyć odcieni. Poza dawnem wyzywającem szyderczem spojrzeniem, dawnym nieodstępnym uśmiechem lekceważenia dla wszystkich i wszystkiego, przebijał się pewny cień jakiegoś skrytego zajęcia, jakiegoś stalszego zamyślenia.
 Kiedy ujrzał się sam z mandatarjuszem, ozwał się prędko:
 — Przejeżdżając, wstąpiłem do pana na chwilkę.
 Mandatarjusz ukłonił się w milczeniu.
 — Żadnej wieści o Ołańczuku?
 — Najmniejszej. Zdaje się jednak, że nie wskórawszy nic w kryminale Samborskim, poszedł aż do Lwowa.
 Katilina niezadowolony kiwnął głową.
 — Pan dobrodziej sam kazałeś go wypuścić z aresztu — odezwał się mandatarjusz.
 — Myślisz pan jednak, że wskóra coś we Lwowie?
 Mandatarjusz podciągnął brwi ważną miną.
 — Ten łotr zacięty do istnego szaleństwa, może nam ściągnąć na kark komisję.
 Katilina machnął ręką z lekceważeniem.
 — W zaklętym dworze ucichło już zupełnie? — zapytał.
 — Owszem, dziś mówił mi policjant, że wczoraj znowu po raz pierwszy od kilku miesięcy zajaśniało światło w narożuych oknach dworu.
 Katilina porwał się gwałtownie.
 — Czy pewnie tylko?! — wykrzyknął.