Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/34

 — Ho, ho, to i ten maziarz coś zmierza ku Żwirowu — ozwał się wreście, dmąc przed siebie spory kłęb dymu.
 Klucznik nic nie odpowiedział, tylko rzucił na pytającego spojrzenie, które zdawało się mówić: Milczże raz, jeśli nie chcesz zlecieć z wozu.
 Nieznajomy ucichł, ale nie na długo, rozochocony raz język świerzbiał go nad siły.
 — A daleko mamy jeszcze przed sobą? zapytał po chwili.
 — Dobrą milę — odparł klucznik krótko.
 — Wasz sędzia oczywiście żonaty?
 Klucznik przyznał skinieniem głowy.
 — A jak się nazywa?
 — Bonifacy Gągolewski.
 — Gągolewski! Gągolewski! Jakieś gągające nazwisko? Jego właściciel musi koniecznie mieć coś spólnego z gęsim rodem. A ekonom wasz jak się nazywa?
 — Onufry Girgilewicz — odparł klucznik krótko.
 Nieznajomy parsknął głośnym śmiechem.
 — A to widzę jakaś kolonia gęgotliwych nazwisk. Onufry Girgilewicz, Bonifacy Gągolewski! dobrali się obadwaj, nie ma co mówić. I do któregoż tu z nich zajechać, Girgilewicz tędy, Gągolewski owędy! Wielce czcigodny dobrodzieju i łaskawco, błogosławiony kluczniku przeklętego dworu — ozwał się wreszcie z komiczno poważnym nastrojem — zawieziesz mię do pana Gągolewskiego albo jeszcze lepiej do pani Gągolewskiej, nota bene jeśli warta grzechu.
 Niezażegnany niczym dobry humor nieznajomego,