Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/341

ca, zakłopotana, zmieszana stała nieruchoma na miejscu, i sama niewiedziała jak sobie postąpić.
 W pierwszej chwili chciała napowrót wskoczyć do łódki ale zawahała się nagle, i pozostała w jednej pozycji na miejscu.
 Juljusz postąpił naprzód.
 — Pani — wybąknął niemniej może trwożliwy i pomieszany jak ona sama.
 — Panie!... — odszepnęła dziewczyna prawie mechanicznie.
 Juljusz mimowolnie cofnął się w tył.
 Głos ten wydał mu się wcale obcym.
 Wpatrzył się zachwiany na nieznajomą, ale z pod szerokich kres kapelusza, nie mógł bynajmniej dojrzeć jej rysów.
 Tylko po jednej stronie jakby umyślnie rozwiązany spadał na szyję bujny pukiel włosów jasnych jak len miękkich i ślniących jak jedwab.
 — Ona!... — poszepnął Juljusz na to spostrzeżenie.
 I utwierdzony na nowo, postąpił naprzód.
 Dziewczyna stała jak wryta z pochyloną na piersi głową.
 Zakłopotany młodzieniec zapomniał jakoś języka w gębie, jak w rogu nie wiedział czem się odezwać.
 Nareście z największem natężeniem przyszedł do siebie po części.
 — Przebacz pani — rzekł zacinając się cokolwiek — szukałem cię tu...