Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/344

 — W samej rzeczy... to niesłychane podobieństwo! — zająknął się a zachwycone w twarz dziewczyny utkwił spojrzenie.
 Nieznajoma żywym na nowo oblokła się rumieńcem a oczy zwolna spuściła na dół.
 Juljusz uniesiony niejako w brew własnej woli i wiedzy szałem zachwytu i podziwu, nagle i niespodziewanie pochwycił jej drobną, pulchną! rączkę i ścisnął ją silniej, jakgdyby się chciał przekonać czy nie łudzi się czczą marą wyobraźni.
 Dziewczyna szarpnęła się prawie przestraszona.
 — Panie? — zawołała tonem wyrzutu.
 — Któż pani jesteś? — wykrzyknął Juljusz błagalnym głosem.
 — Ależ panie! — wyszepnęła dziewczyna wyrywając rękę i usuwając się w tył.
 Młodzieniec opamiętał się po chwili. Posunął ręką po czole i odezwał się spokojniej:
 — Przepraszam panią... postępowanie moje wydaje ci się dziwnem... ale racz mnie tylko wysłuchać..
 Dziewczyna zrobiła gest, jakby mu chciała przerwać.
 Juljusz skwapliwie ciągnął dalej:
 — Nie myśl pani, że mię tutaj prosta tylko sprowadziła ciekawość....
 Dziewczyna obejrzała się niespokojnie i krzyknęła nagle.
 Juljusz obrócił się prędko.
 O kilka kroków zbliżał się boczną ulicą Kośt, Bulij, groźny i surowy jak jaki duch złowrogi.