Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/345

 — Uchodź pan! zawołała dziewczyna i w zapomnieniu pochwyciła go za rękę, jakby do tem większego nagląc pospiechu.
 Krótką tylko chwilkę trwało to nowe przypadkowe dotknięcie ręki, a wszystka krew silniej zawrzała w Juljuszu, a i dziewczyna zadrżała cała od stóp do głowy.
 Młodzieniec oczywiście niemyślał usłuchać jej rady.
 Stał na miejscu nieruchomy nie odrywając oczu od swego czarodziejskiego widziadła.
 Kośt, Bulij zatrzymał się o dwa kroki przed nim.
 A strasznym był w tej chwili stary kozak.
 Oczy błyskały złowrogo z pod gęstych, krzaczastych brwi, zaciśnięte usta drgały konwulsyjnie, a cała olbrzymia postać wyprężyła się gniewnie i groźnie.
 Młoda dziewczyna wydała nowy okrzyk trwogi.
 Kośt’ zrobił jakieś gwałtowne wysilenie, jakby się pragnął uspokoić.
 — Niech panna wróci do altany... — ozwał się łagodząc głos ile możności.
 I podniósłszy z ziemi opuszczone wiosło, postąpił ku brzegu i ręką przytrzymywał czółno.
 Dziewczyna chwilkę chwiała się w niepewności.
 W tem zgrabnie i zwinnie wskoczyła w łódkę.
 Biorąc wiosło z rąk starego kozaka, młoda dziewczyna nachyliła się szybko do jego ucha i jakieś krótkie, urywane poszepnęła mu słówko.
 Kośt’ wzruszył ramionami.
 Nieznajoma ochoczo plusnęła wiosłem, łódka szybko